Vorige week is een vergadering over uitbreiding van vliegveld MAA te Beek vroegtijdig afgelast. Veel tegenstanders waren als toehoorder aanwezig en lieten van zich horen. Met lawaai. Wel zo toepasselijk in dit geval.
Geluidsoverlast is waar de schoen wringt.
Als inwoner van Maastricht lees ik de vele artikelen over dit onderwerp vluchtig door, om ze vervolgens te vergeten. Ik woon in de zogenaamde stilte-zone. Ik lees daarbij ook dat onze economie zal floreren door de uitbreiding van ditzelfde vliegveld, en laat ik daar nu wél gevoelig voor zijn.
Schandalig, zou je kunnen zeggen. Dat ik iets dat zoveel mensen raakt, zo makkelijk naast me neerleg. En dat als psychologe!
Ik noem het eerder efficiënt. Wanneer we alle zorgen in de wereld op onze schouders moeten dragen, zou ons brein overbelast raken en we er vervolgens aan onderdoor gaan. Dat doe ik dus maar niet.
Totdat een week geleden Koning Winter plots de weg gevonden had naar onze mooie regio. Na maanden van zomers weer, draaiden we gezellig de verwarming aan. En dat zouden we weten!
Net voor de zomer lieten we onderhoud plegen aan onze HR-ketel. Onze cv-man is nukkig en werkt het liefst zo snel mogelijk. ‘Liever half werk dan geen’, lijkt zijn motto. Na dit onderhoud maakten onze leidingen veel lawaai. Alsof je in een stoomfabriek woont. Hard gefluit, gepuf en geborrel.
In bad liggen was er niet meer bij. Gek werd ik daar van het gerammel. De verwarming werd uitgezet, zodat de kids konden inslapen. Rillend van de kou keken wij het nieuws op tv.
Nukkige cv-man is uiteindelijk nog 1 keer een halve liter Dreft in onze ketel komen gooien met de opmerking: ‘Iedereen roept hetzelfde. Ik kom onderhoud plegen en opeens is er lawaai. Ik ben er klaar mee. Dit zal wel helpen’ Gelukkig werd het daarna warm. Lang warm. En verdwenen onze zorgen. Tot nu dus.
Geluid is iets dat wij mensen prima kunnen hebben. Met zijn allen drommen we maar al te graag naar Megaland in Landgraaf om ons onder te dompelen in decibellen. Geluid wordt pas irritant wanneer het onverwacht komt. En niet alleen onverwacht, ook nog eens ongewenst. Twee factoren die geheel buiten onze controle vallen. En tsja: controleverlies = stress!
Wanneer het geluid ook nog eens onze slaap beïnvloedt hebben we een dubbel probleem. Als we ’s nachts niet kunnen herstellen van onze stress, komt deze de dag erna dubbel zo hard terug. We raken nog sneller geïrriteerd door de vermoeidheid.
Het brein geeft ons maar 1 advies: weg met dat kabaal. En wel nu! Met als gevolg dat onze focus volledig ligt op het geluid en het elimineren ervan. Waardoor we het nog harder waarnemen. Onze gevoelens van levensgeluk hollen achteruit. We kunnen zelfs ziek worden van al dat kabaal.
Mensen uit de regio Beek. Sorry. Ik heb me te lang niet ingeleefd. Wat een ellende.
Aan de economen onder ons: laat de dollartekens in de ogen even voor wat ze zijn en laten we vooral eens doorrekenen wat deze overlast ons gaat kosten. Zieke mensen. Ongelukkige mensen. Onverkoopbare huizen. En pas dan de balans opmaken.
Want een vrachtvliegtuig poetsen we niet weg met een halve fles Dreft.